تهدیدی مرگبار در کمین سیاره های احتمالی میزبان حیات

به گزارش خبرگزاری اوبیکو و براساس گزارش زومیت در نگاه اول ستاره های دسته ی M یا کوتوله های سرخ بی خطر به نظر می رسند. این ستاره ها به شکل چشمگیری سردتر از خورشید ما هستند و همان طور که از اسمشان پیداست چه از نظر جرم و چه مساحت سطح نسبتا کوچک هستند.

کوتوله های سرخ به دلیل دمای نسبتا پایین به آهستگی می سوزند و به عبارت دیگر می توانند طول عمر بیشتری داشته باشند. این ستاره ها همچنین بسیار متداول هستند؛ به طوری که ۷۰ درصد از ستاره های راه شیری در دسته ی M قرار می گیرند.

ترکیب پایداری و فراوانی کوتوله های سرخ همراه با احتمال بالای قرارگیری سیاره های سنگی اطراف آن ها در کمربند حیات به این معنی است که این منظومه ها گاهی به عنوان اهداف امیدبخش برای جستجوی حیات در نظر گرفته می شوند. بااین حال کوتوله های سرخ یک عادت ناخوشایند دارند؛ این اجرام در مقایسه با همتایان بزرگ تر خود مقدار زیادی شراره های ستاره ای وحشتناک تولید می کنند.

طی سال های گذشته بحث درباره ی سکونت پذیری سیاره ها در منظومه های کوتوله سرخ افزایش یافته است و خبر بد برای ساکنین احتمالی این منظومه ها این است که شراره های ناشی از کوتوله های سرخ می توانند به شکل چشمگیری خطرناک تر از تصورات پیشین باشند.

به گزارش ساینس آلرت پژوهشگرها در مقاله ای جدید پس از غربال رصدهای ده ساله ی تلسکوپ فضایی GALEX که امروزه از کارافتاده است داده های ۳۰۰ هزار ستاره را بررسی کردند و بر ۱۸۲ شراره که از منظومه های دسته ی M سرچشمه می گیرند تمرکز کردند.

با اینکه مقاله اشاره می کند «رصدهای بزرگ مقیاس پیشین از شراره های خورشیدی در طول موج های نور مرئی انجام شده اند» این پژوهش متمرکز بر پرتوهای فرابنفش (UV) این رویدادها است و به طور خاص تابش ها را در محدوده ی فرابنفش نزدیک ۱۷۵ تا ۲۷۵ نانومتر و فرابنفش دور (۱۳۵ تا ۱۷۵ نانومتر) بررسی می کند.

داده های به دست آمده با رشد مولکول های پیچیده ی پیش نیاز حیات مغایرت ندارند بااین حال پرتوهای فرابنفش می توانند آثار چشمگیری بر زیست پذیری احتمالی یک سیاره بگذارند. مقدار فرابنفش موجود می تواند باعث تولید سم شود. در کمیت های نسبتا متعادل فوتون پرانرژی تولیدشده از شراره های خورشیدی به شکل گیری ترکیب های سمی کمک می کند اما در کمیت های بالا این فوتون ها می توانند جو سیاره ها به ویژه لایه های محافظتی اوزون را از بین ببرند.

مطالعه ی جدید نشان می دهد که بررسی های قبلی احتمالا مقدار پرتوهای فرابنفش تولیدشده از شراره های خورشیدی را دست کم گرفته اند. همان طور که مقاله توضیح می دهد مدل سازی تابش های الکترومغناطیسی ناشی از شراره ها براساس پیگیری توزیع جسم سیاه روش متداول پژوهشگران است.

جسم سیاه به جسم فیزیکی ایده آلی گفته می شود که تمام تابش های الکترومغناطیسی را صرف نظر از فرکانس یا زاویه ی تابش جذب می کند. پرتوهای منتشرشده از این جسم در موازنه ی گرمایی با محیط قرار دارند و تابش جسم سیاه نامیده می شوند. سردترین کوتوله های سرخ دارای دمای سطح تقریبی ۱۷۲۷ درجه ی سانتی گراد هستند؛ در حالی که دمای داغ ترینشان می تواند به ۳۲۲۷ درجه ی سانتی گراد برسد.

پژوهش جدید نشان می دهد شراره ستاره ای تابع توزیع جسم سیاه نیست. از میان ۱۸۲ رویداد که توسط پژوهشگرها بررسی شدند ۹۸ درصد از آن ها دارای خروجی فرابنفش فراتر از حد انتظار طیف جرم سیاه معمولی بودند. همان طور که پژوهش اشاره می کند توزیع انرژی طیفی جسم سیاه ۹۰۰۰ کلوینی برای محاسبه ی سطوح انتشار فرابنفش منطبق با رصدها کافی نیست.

اگر شراره های ستاره ای کوتوله های سرخ مقادیر زیاد پرتوی فرابنفش را به شکلی بی نظم منتشر کنند. سیاره های اطرافشان حتی درصورت برخورداری از دیگر معیارهای زیست پذیری مثل آب مایع سطحی محیطی خشن برای حیات شناخته شده خواهند داشت.

۲۲۷۲۲۷