طرح مجلس برای ارز دیجیتال

طرح مجلس برای ارز دیجیتال در واقع تلاشی است برای اینکه یک بار برای همیشه تکلیف بازار پرنوسان و پرچالش رمزارزها در ایران مشخص شود و جلوی سردرگمی و بلاتکلیفی فعالان این حوزه را بگیرد. این طرح قراره یک چارچوب قانونی جامع و مشخص برای همه فعالان، از سرمایه گذار و ماینر گرفته تا صرافی ها، تعریف کنه تا هم امنیت سرمایه ها بیشتر بشه و هم فضای کسب وکار شفاف تر.

ببینید، دنیای ارزهای دیجیتال مثل یک رودخونه خروشانه که هر روز داره بزرگ تر و پرآب تر میشه. ایران هم از این قاعده مستثنی نیست و کلی آدم تو این فضا دارن فعالیت می کنن. اما مشکل اینجاست که هنوز یه قانون درست و حسابی نداریم که بگه کی به کیه. همین بلاتکلیفی باعث شده که هم سرمایه گذارها نگران آینده پولشون باشن و هم کسب وکارهایی که تو این حوزه کار می کنن، ندونن فردا قراره چه قانونی جلوشون سبز بشه. مجلس شورای اسلامی اینجا وارد میدون شده تا با یک طرح جامع، این سردرگمی ها رو تموم کنه و یه جاده صاف برای این حوزه بسازه. البته این کار به این راحتی ها هم نیست، چون نهادهای مختلفی مثل بانک مرکزی و شورای عالی فضای مجازی هم حرف خودشون رو دارن و همین اختلاف نظرها، مسیر تصویب رو پیچیده تر کرده. تو این مقاله، قراره با هم ببینیم این طرح مجلس برای ارز دیجیتال دقیقاً چیه، چه چالش هایی داره و اصلاً آینده رمزارزها تو ایران به کجا می رسه.

چرا قانون گذاری ارزهای دیجیتال در ایران اینقدر مهمه؟

شاید بپرسید اصلاً چرا اینقدر سر و صدا سر قانون گذاری رمزارزها تو ایرانه؟ خب، داستان اینه که ارزهای دیجیتال دیگه یه پدیده کوچک و محدود نیستن؛ از خرید و فروش های ساده گرفته تا استخراج های بزرگ، کلی آدم و پول تو این بازار درگیرن. اگه یه چارچوب قانونی مشخص نباشه، هر لحظه ممکنه یه اتفاق غیرمنتظره بیفته و کل بازار رو بهم بریزه. دقیقاً مثل این می مونه که تو یه شهر بزرگ، چراغ راهنما نداشته باشیم؛ هرج و مرج میشه و هر کس ساز خودش رو میزنه.

الان که قانون مشخصی نیست، هم سرمایه گذارهای خرد که با هزار امید پولشون رو آوردن تو این بازار، نمی دونن باید نگران چی باشن، هم کسب وکارهای بزرگی که دارن رو فناوری بلاک چین کار می کنن، جرأت نمی کنن با خیال راحت سرمایه گذاری کنن. این بلاتکلیفی نه فقط به ضرر اوناست، بلکه به ضرر کل اقتصاد کشوره که می تونست از ظرفیت های بی نظیر این تکنولوژی استفاده کنه. اینجاست که نقش مجلس پررنگ میشه. مجلس با تصویب یه قانون جامع و حساب شده می تونه یه جورایی حکم چراغ راهنما رو تو این شهر شلوغ بازی کنه؛ یعنی هم مسیر رو برای همه روشن کنه و هم جلوی اتفاقات بد رو بگیره. این مقاله قراره کاری کنه که شما از تمام زوایا به این ماجرا نگاه کنید و بفهمید دقیقا چه خبره.

داستان قانون گذاری رمزارزها در مجلس: از اول تا الان

اگه بخوایم به تاریخچه حضور مجلس تو موضوع رمزارزها نگاه کنیم، می بینیم که این بحث از خیلی وقت پیش ها تو راهروهای بهارستان مطرح بوده. از همون سال هایی که بیت کوین تازه داشت تو ایران شناخته می شد، زمزمه های قانون گذاریش هم شروع شد. اوایلش شاید کمتر جدی گرفته می شد، ولی با بزرگ تر شدن بازار و افزایش تعداد فعالان، کم کم تبدیل به یک دغدغه مهم شد. کمیسیون های مختلفی مثل کمیسیون اقتصادی، کمیسیون صنایع و معادن، و حتی کمیسیون فرهنگی مجلس، هر کدوم از زاویه خودشون به این موضوع نگاه کردن و سعی کردن طرح هایی رو برای ساماندهی ارائه بدن.

مجلس از کی به فکر رمزارز افتاد؟

اولین زمزمه ها و طرح های اولیه برای قانون گذاری رمزارزها برمی گرده به حدود سال های ۹۷-۹۸، زمانی که تب بیت کوین و بقیه ارزهای دیجیتال تو ایران بالا گرفت. اون موقع بیشتر صحبت ها حول محور استخراج و مصرف برق بود، ولی کم کم ابعاد گسترده تری پیدا کرد. کمیسیون اقتصادی مجلس، به دلیل ارتباط مستقیم این موضوع با اقتصاد کشور، پیشتاز این ماجرا بود. البته کمیسیون صنایع هم از منظر نوآوری و فناوری و کمیسیون فرهنگی هم به دلیل ابعاد اجتماعی و فرهنگی، خودشون رو درگیر این بحث دیدن. مسئولیت اصلی این کمیسیون ها این بود که با کارشناس ها و فعالان این حوزه مشورت کنن و یه راه حل جامع پیدا کنن.

طرح ها و لوایح فعلی تو مجلس چی میگن؟

در حال حاضر، چند طرح و لایحه تو کمیسیون های مجلس در دست بررسیه. هدف اصلیشون اینه که تکلیف فعالیت های مختلف مربوط به ارزهای دیجیتال، مثل خرید و فروش، استخراج، راه اندازی صرافی و حتی مالیات رو روشن کنن. مثلاً بعضی از طرح ها روی این موضوع تأکید دارن که بانک مرکزی باید متولی اصلی باشه، در حالی که بعضی دیگه معتقدن که باید یه نهاد جدید تشکیل بشه یا وظایف بین نهادهای مختلف تقسیم بشه.

روند قانونی تصویب یک طرح یا لایحه تو مجلس هم خودش یه پروسه طولانیه: اول طرح تو کمیسیون تخصصی بررسی میشه، بعد می ره برای صحن علنی، اونجا نمایندگان بهش رأی میدن و اگه تصویب شد، باید بره شورای نگهبان تا تایید نهایی بشه. مقایسه این طرح های فعلی با طرح های گذشته نشون میده که الان نگاه ها پخته تر شده و سعی دارن جامع تر باشن. قبلاً شاید بیشتر تمرکز روی محدودیت ها بود، اما حالا به جنبه های حمایتی و توسعه ای هم توجه میشه. دلیل عدم موفقیت طرح های قبلی هم بیشتر به خاطر همین پیچیدگی ها، عدم اجماع و سرعت بالای تغییرات تو این حوزه بود.

آخر و عاقبت این طرح ها چی میشه؟

پیش بینی زمان بندی تصویب این طرح ها تو مجلس کار سختیه، چون ممکنه عوامل زیادی روش تاثیر بذارن. فشارهای بیرونی از سمت جامعه و کسب وکارهای رمزارزی، اولویت بندی مجلس برای رسیدگی به مسائل مختلف و حتی تغییر دولت یا مجلس میتونه روی سرعت و کیفیت تصویب اثرگذار باشه. ولی در هر حال، به نظر میاد این طرح ها از یک مرحله جدی تر عبور کردن و امیدواری برای تصویب یک قانون جامع بیشتر شده.

کشمکش قدرت: مجلس، بانک مرکزی، شورای عالی فضای مجازی و فعالان بازار

وضعیت قانون گذاری ارزهای دیجیتال تو ایران، مثل یه مثلثه که سه رأسش رو مجلس، بانک مرکزی و شورای عالی فضای مجازی تشکیل دادن. هر کدوم از این نهادها، دیدگاه و خواسته های خودشون رو دارن و همین باعث شده که یه جورایی کشمکش قدرت بینشون شکل بگیره. فعالان بازار هم که تو این میون، مثل تماشاچی های یه بازی فوتبال نشستن و منتظرن ببینن توپ دست کی میفته و قانون به کدوم سمت میره.

مجلس چی میگه و چرا خودش رو متولی می دونه؟

نمایندگان مجلس دیدگاه های مختلفی دارن. بعضیاشون حامی توسعه رمزارزها هستن و می گن باید از نوآوری و فناوری بلاک چین حمایت کرد. این طیف به پتانسیل های اقتصادی و تکنولوژیکی این حوزه اشاره می کنن. در مقابل، گروه دیگه ای هم هستن که نگران مخاطراتشن؛ پولشویی، خروج سرمایه و آسیب به اقتصاد ملی، از نگرانی های اصلی اونهاست. یه عده هم روی تفکیک وظایف تأکید دارن و می گن هر نهادی باید تو حوزه خودش کار کنه.

مجلس خودش رو متولی اصلی قانون گذاری می دونه و معتقده که باید یکپارچگی ایجاد بشه و از موازی کاری نهادهای مختلف جلوگیری کنه. این دیدگاه بر این اساسه که قانون گذاری، وظیفه ذاتی مجلسه و برای ایجاد ثبات و جلوگیری از تعارض منافع، لازمه که یک نهاد واحد مثل مجلس، خط مشی اصلی رو تعیین کنه و به بقیه نهادها نقش های مشخص بده. مجلس می خواد با ایجاد یک قانون جامع، توازن رو بین همه این دیدگاه ها برقرار کنه.

بانک مرکزی و دولت: پای انحصار در میان است!

اخیراً یه نامه از طرف رئیس جمهور به رئیس کل بانک مرکزی فرستاده شد که توش تأکید شده بود بانک مرکزی متولی اصلی و انحصاری ساماندهی بازار رمزارزهاست. این نامه یه جورایی شوک بزرگی به بازار وارد کرد و بحث های زیادی رو به وجود آورد. بانک مرکزی هم که از قدیم روی اختیارات انحصاری خودش تو حوزه ارز تأکید داشته، از این فرصت استفاده کرد و رویکردهای سخت گیرانه تری رو پیش گرفت. مثلاً مسدودسازی درگاه های پرداخت صرافی ها و اعمال شرایط سفت و سخت، نمونه هایی از این رویکردهاست.

دلایل اصلی نگرانی بانک مرکزی از رمزارزها هم مشخصه: پولشویی، خروج سرمایه، بی ثباتی مالی و مشکلاتی که برای کنترل ارز ممکنه ایجاد کنه. همین نگرانی ها باعث شده که بیشتر روی بحث ریال دیجیتال و رمزارزهای با پشتوانه (مثل استیبل کوین ها) تمرکز کنه که کنترلشون راحت تره.

رئیس سابق کمیسیون اقتصادی مجلس، محمدرضا پورابراهیمی، گفته: «با تصویب قانون واحد برای ارزهای دیجیتال در مجلس شورای اسلامی، مشکل تعدد تصمیم گیرنده ها در این حوزه برطرف خواهد شد.» این حرف، دقیقاً اشاره به همین کشمکش ها و نیاز به یکپارچه سازی داره.

شورای عالی فضای مجازی: حرف حسابش چیه؟

در طرف دیگه، شورای عالی فضای مجازی هم هست که سند ساماندهی رمزارزها رو تصویب و منتشر کرده. تو این سند، نقش بانک مرکزی رو محدودتر تعریف کرده و اون رو مسئول ارز دیجیتال ملی، نظارت بر پرداخت ها و ارزهای دیجیتال با پشتوانه طلا می دونه، نه متولی انحصاری کل بازار.

این سند بیشتر روی حمایت از نوآوری و بخش خصوصی تأکید داره و می خواد از توسعه فناوری بلاک چین حمایت کنه. یعنی به جای اینکه همه چیز رو بسپره دست دولت، اعتقاد به خودتنظیمی (یعنی اینکه خود فعالان بازار با همکاری هم قواعد رو تعیین کنن) داره. این دیدگاه شورای عالی فضای مجازی با رویکرد انحصاری بانک مرکزی کاملاً تو تضاده و همین باعث شده که یه جورایی این دو نهاد روبروی هم قرار بگیرن.

بخش خصوصی و فعالان رمزارزی: صدای این ها به کجا میرسه؟

تو این دعوا بین نهادها، بخش خصوصی و فعالان صنعت رمزارز هم هستن که بیشترین آسیب رو می بینن. مطالبه اصلی اونها شفافیت، ثبات قوانین و حمایت از کسب وکارهای نوپاست. اونا از بلاتکلیفی و تغییرات ناگهانی خسته شدن و می خوان بدونن که باید با چه قواعدی کار کنن. چالش های عملیاتی مثل عدم دسترسی به خدمات بانکی و ابهامات قانونی، کار رو برای اونها خیلی سخت کرده.

تشکل های صنفی هم دارن تلاش می کنن تا مشکلاتشون رو به گوش مسئولین برسونن و راه حل هایی ارائه بدن. اونا می گن اگه قراره این صنعت تو ایران پیشرفت کنه، باید به حرف های متخصصین و فعالان این حوزه گوش داد و از تجربه اونها استفاده کرد.

موانع و چالش ها: چرا قانون گذاری اینقدر سخته؟

تصویب یک قانون جامع و کاربردی برای ارزهای دیجیتال تو ایران، مثل حل کردن یه پازل هزار تکه است که هر تیکه اش رو یه نفر نگه داشته. این پیچیدگی ها باعث شده که این فرآیند خیلی کند پیش بره و گاهی هم متوقف بشه. بیاید ببینیم مهم ترین چالش ها و موانع پیش رو چی هستن.

همه یه جور فکر نمی کنن: عدم اجماع نهادی

یکی از بزرگ ترین مشکلات، همین عدم اجماع بین نهادهای مختلفه. مجلس یه دیدگاه داره، بانک مرکزی یه جور دیگه فکر می کنه و شورای عالی فضای مجازی هم یه حرف دیگه میزنه. این تشتت آرا باعث میشه که هر نهادی ساز خودش رو بزنه و هیچ وقت یه راه حل مشترک و مورد قبول همه پیدا نشه. تا وقتی این نهادها با هم به یه تفاهم نرسن، تصویب یه قانون جامع و عملیاتی خیلی سخته.

پیچیدگی خود رمزارزها: یه دنیای جدید و ناشناخته

باید قبول کرد که ماهیت رمزارزها خودش هم خیلی پیچیده ست. این یه تکنولوژی نوظهوره که با سرعت نور تغییر می کنه. علاوه بر این، ماهیت فرامرزی داره؛ یعنی یه بیت کوین رو میشه از هر کجای دنیا به هر کجای دیگه فرستاد. این ویژگی ها باعث میشه که قانون گذاری براش سخت بشه، چون قوانین سنتی برای این مدل دارایی ها طراحی نشدن. درک این پیچیدگی ها برای قانون گذارها و تصمیم گیران، خودش یه چالش بزرگه.

فشارهای خارجی و تحریم ها

ایران تو شرایط تحریمه و همین موضوع روی سیاست گذاری های داخلی هم تأثیر میذاره. نگرانی از استفاده رمزارزها برای دور زدن تحریم ها یا خروج ارز از کشور، باعث میشه که نگاه به این پدیده محافظه کارانه تر باشه. این فشارهای بین المللی، محدودیت های زیادی رو برای قانون گذارها ایجاد می کنه و اجازه نمیده که با دست باز تصمیم گیری کنن.

نگرانی های اقتصادی و اجتماعی

بعضی از مسئولین نگران اثرات اقتصادی و اجتماعی رمزارزها هستن. مثلاً می ترسن که نوسانات شدید بازار باعث آسیب به سرمایه های مردم بشه یا اینکه تورم رو بالا ببره. بحث اشتغال و آینده کسب وکارهای سنتی هم مطرح میشه. این نگرانی ها باعث میشه که سیاست گذارها با احتیاط بیشتری به سمت قانون گذاری حرکت کنن.

زیرساخت هامون آماده ست؟

برای پیاده سازی یه قانون جامع، به زیرساخت های کافی نیاز داریم. این زیرساخت ها فقط شامل فناوری نمیشه، بلکه آموزش، نظارت و حتی فرهنگ سازی هم مهمه. اگه قوانین تصویب بشن، ولی زیرساخت های لازم برای اجراشون وجود نداشته باشه، عملاً اون قانون بی فایده خواهد بود. مثلاً اگه قراره صرافی ها مجوز بگیرن، آیا بانک مرکزی یا نهاد متولی، سیستم لازم برای بررسی و صدور این مجوزها رو داره؟ این ها سوالاتیه که باید بهشون جواب داد.

یه قانون جامع از مجلس احتمالا چی میگه؟

با توجه به همه بحث ها و چالش هایی که تا الان داشتیم، اگه مجلس بالاخره موفق بشه یک قانون جامع برای ارزهای دیجیتال تصویب کنه، احتمالاً شامل چه مفادی خواهد بود؟ قطعاً این قانون سعی می کنه به مهم ترین دغدغه ها و نقاط ابهام پاسخ بده و یک چارچوب عملیاتی ایجاد کنه.

کی قراره رئیس باشه؟ متولی واحد یا تقسیم کار؟

یکی از مهم ترین بخش های این قانون، تعیین متولی اصلیه. آیا قراره یک نهاد واحد مثل بانک مرکزی، فرماندهی کل این حوزه رو به عهده بگیره؟ یا اینکه وظایف بین نهادهای مختلفی مثل بانک مرکزی، وزارت اقتصاد، وزارت صمت و شورای عالی فضای مجازی تقسیم میشه؟ این تقسیم وظایف باید به قدری شفاف باشه که جلوی هرگونه موازی کاری یا تداخل رو بگیره. شاید سناریوی تشکیل یک کارگروه یا کمیته ملی هم مطرح بشه که اعضاش از نهادهای مختلف باشن.

ارزهای دیجیتال رو چطور دسته بندی می کنه؟

یک بخش مهم دیگه، طبقه بندی انواع رمزارزهاست. مثلاً آیا بیت کوین و اتریوم (که بهشون می گن رمزارزهای جهان روا) با استیبل کوین ها (رمزارزهای با پشتوانه) فرق می کنن؟ تکلیف رمزپول ملی یا همون ریال دیجیتال چی میشه؟ هر کدوم از این دسته ها ممکنه قوانین و مقررات خاص خودشون رو داشته باشن؛ مثلاً ممکنه تجارت رمزارزهای جهان روا با محدودیت هایی مواجه باشه، در حالی که رمزارزهای با پشتوانه یا ریال دیجیتال، آزادی عمل بیشتری داشته باشن.

قواعد و مقررات استخراج

استخراج ارزهای دیجیتال همیشه یکی از بحث برانگیزترین مسائل بوده، مخصوصاً به خاطر مصرف برق. قانون جدید احتمالاً روی این موارد تأکید می کنه:

• مصرف انرژی: چطور میشه مصرف برق ماینرها رو مدیریت کرد؟ آیا تعرفه های خاصی برای برق ماینینگ در نظر گرفته میشه؟
• مجوزها: چه کسانی می تونن ماینینگ کنن و چه مجوزهایی لازم دارن؟
• مالیات: تکلیف مالیات بر درآمد حاصل از استخراج چی میشه؟

این بخش از قانون می تونه تاثیر زیادی روی فعالیت ماینرهای بزرگ و کوچک تو ایران داشته باشه.

صرافی ها و بازار مبادلات چطور باید کار کنن؟

صرافی های ارز دیجیتال، قلب تپنده این بازار هستن. قانون جدید حتماً برای اونها هم قواعد سفت و سختی میذاره:

• صدور مجوز: کدوم صرافی ها قانونی هستن و چطور باید مجوز بگیرن؟
• AML/KYC: قواعد مبارزه با پولشویی (AML) و احراز هویت مشتری (KYC) چطور اجرا میشه؟
• نظارت: چه نهادی بر فعالیت صرافی ها نظارت می کنه؟
• حفاظت از سرمایه کاربر: چطور میشه از پول مردم تو صرافی ها محافظت کرد؟

این موارد برای ایجاد اعتماد تو بازار و جلوگیری از کلاهبرداری خیلی مهمن.

تکلیف مالیات و مسائل حقوقی چی میشه؟

یکی از مهم ترین قسمت ها، بحث مالیاته. آیا قراره از معاملات رمزارزها مالیات گرفته بشه؟ اگه آره، چطور محاسبه میشه و چطور باید ثبت دارایی ها انجام بشه؟ همچنین، چارچوب های حقوقی جامع برای حل اختلافات، موارد کلاهبرداری و سایر مسائل قضایی هم باید تو قانون دیده بشه تا مردم بدونن اگه مشکلی براشون پیش اومد، کجا باید برن.

از نوآوری و فناوری بلاک چین حمایت می کنه؟

یک قانون جامع باید علاوه بر نظارت و کنترل، از نوآوری و توسعه هم حمایت کنه. مثلاً ممکنه مشوق هایی برای شرکت های دانش بنیان فعال تو حوزه بلاک چین در نظر گرفته بشه یا معافیت های مالیاتی برای بعضی از فعالیت ها. هدف اینه که از ظرفیت های بالای این فناوری برای پیشرفت کشور استفاده بشه.

جلوی کلاهبرداری ها رو چطور می گیره؟

متاسفانه بازار رمزارزها بستر مناسبی برای کلاهبرداری ها هم هست. قانون جدید باید سازوکارهای نظارتی و قضایی محکمی برای پیشگیری و برخورد با این جرایم رو پیش بینی کنه تا امنیت سرمایه های مردم تضمین بشه.

آینده رمزارز در ایران: بلاتکلیفی یا روشنی؟

با این همه بحث و جدلی که سر قانون گذاری رمزارزها تو ایران وجود داره، واقعاً آینده این بازار به کجا می رسه؟ آیا بالاخره از این وضعیت بلاتکلیفی خارج میشیم یا باید به ابهام های موجود عادت کنیم؟ بیایید سناریوهای مختلف رو با هم بررسی کنیم.

سناریوهای مختلف تصویب قانون

1. تصویب جامع و سریع: این بهترین حالته که مجلس بتونه به سرعت یک قانون جامع و مورد توافق همه نهادها رو تصویب کنه. اگه این اتفاق بیفته، بازار رمزارزها تو ایران یه نفس راحت می کشه و سرمایه گذارها و کسب وکارها با خیال راحت تری فعالیت می کنن.
2. تصویب جزئی و مرحله ای: ممکنه مجلس نتونه همه موارد رو تو یک قانون جامع پوشش بده و به صورت جزئی یا مرحله ای، بخش هایی از قانون رو تصویب کنه. مثلاً اول تکلیف استخراج مشخص بشه، بعد صرافی ها و بعد بقیه موارد. این روش ممکنه طولانی تر باشه ولی قدم به قدم ابهامات رو کمتر می کنه.
3. شکست طرح و ادامه بلاتکلیفی: این بدترین سناریو هست که طرح مجلس به دلایلی مثل عدم اجماع، فشارهای مختلف یا تغییر اولویت ها، به نتیجه نرسه. در این صورت، وضعیت فعلی ادامه پیدا می کنه و کسب وکارها و سرمایه گذارها همچنان تو ابهام باقی می مونن.

سیاست و انتخابات چه نقشی دارن؟

باید قبول کنیم که تغییرات سیاسی و انتخابات هم تأثیر زیادی روی روند قانون گذاری دارن. با هر بار تغییر دولت یا مجلس، ممکنه اولویت ها و دیدگاه ها هم عوض بشن و همین میتونه روند تصویب قوانین رو کند یا حتی متوقف کنه. اگر دولت جدیدی روی کار بیاد که نگاه متفاوتی به ارزهای دیجیتال داشته باشه، ممکنه کل این فرآیند از نو شروع بشه.

بهترین و بدترین حالت برای ماینرها، تریدرها و کسب وکارها

اگه یک قانون جامع و حمایتی تصویب بشه، بهترین حالت برای همه فعالان رقم می خوره. شفافیت قوانین، حمایت از کسب وکارها و ایجاد فضایی امن برای سرمایه گذاری، باعث رشد این صنعت میشه. در مقابل، اگه قانون گذاری به سمت محدودیت های شدید و انحصارگرایی بره یا کلاً به نتیجه نرسه، بدترین حالت پیش میاد. خروج سرمایه، از بین رفتن کسب وکارها و عقب ماندگی از تکنولوژی های روز، تنها بخشی از نتایج منفی این وضعیت خواهد بود.

راهکارها و پیشنهادها برای یه قانون پایدار

برای اینکه از این وضعیت بلاتکلیفی خارج بشیم و به سمت یک قانون پایدار حرکت کنیم، چند تا راهکار وجود داره:

• گفتگو و همکاری بین نهادها: مهم ترین قدم اینه که همه نهادهای درگیر (مجلس، بانک مرکزی، شورای عالی فضای مجازی) اختلافاتشون رو کنار بذارن و با هم پای میز گفتگو بشینن. باید به یک تفاهم مشترک برسن و هر کس فقط منافع سازمان خودش رو در نظر نگیره.
• استفاده از تجربیات بین المللی: خیلی از کشورها قبلاً با این چالش ها روبرو شدن و قوانین خوبی رو تصویب کردن. میتونیم از تجربه اونها استفاده کنیم و ببینیم چطور تونستن بین نوآوری و نظارت توازن برقرار کنن.
• رویکرد جعبه سندباکس برای نوآوری: این روش یعنی اینکه یک فضای آزمایشی (سندباکس رگولاتوری) ایجاد بشه تا کسب وکارهای جدید بتونن تو یک محیط کنترل شده، ایده هاشون رو تست کنن. این کار هم به نوآوری کمک می کنه و هم به قانون گذارها فرصت میده تا با چالش های عملیاتی بیشتر آشنا بشن.
• شفافیت و اطلاع رسانی مستمر: مردم و فعالان بازار باید در جریان آخرین تحولات و تصمیمات قرار بگیرن. این شفافیت، اعتماد رو بیشتر می کنه و جلوی شایعات رو میگیره.

احمد نادری، عضو هیات رئیسه مجلس، قبلاً گفته بود: «این فناوری پیچیدگی های حقوقی، عملیاتی، مالی، فنی و زیرساختی بسیاری دارد که باعث می شود نه تنها بانک مرکزی، بلکه هیچ نهاد دیگری نیز نتواند به تنهایی قوانین این حوزه را تعیین کند.» این نشان می دهد که برخی از نمایندگان مجلس به همکاری بین نهادها باور دارند.

نتیجه گیری: بالاخره چی میشه؟

خلاصه کنیم؛ طرح مجلس برای ارز دیجیتال یه گام مهم و حیاتی برای ساماندهی بازار رمزارزها تو ایرانه. الان یه جورایی همه، از سرمایه گذار تا کسب وکارها، چشمشون به مجلسه که ببینه این طرح به کجا می رسه. کشمکش بین نهادهای مختلف، پیچیدگی خود تکنولوژی رمزارز و مسائل سیاسی و اقتصادی، همه دست به دست هم دادن تا این فرآیند خیلی سخت و نفس گیر بشه.

اما یه چیز واضحه: قانون گذاری تو این حوزه دیگه از نون شب واجب تره. بدون یه قانون شفاف و جامع، صنعت رمزارز تو ایران نمیتونه رشد کنه و همین وضعیت بلاتکلیفی، هم به سرمایه های مردم آسیب میزنه و هم کشور رو از ظرفیت های بی نظیر این تکنولوژی عقب میندازه. امیدواریم که مجلس و بقیه نهادهای مسئول، با یه نگاه ملی و با همکاری و همدلی، به یک راه حل پایدار برسن که هم منافع کشور رو تامین کنه و هم به فعالان این بازار اجازه بده با خیال راحت به کارشون ادامه بدن. اگه همه دست به دست هم بدن و واقعاً هدفشون منافع ملی باشه، میشه از این گره کور خارج شد و آینده روشنی برای رمزارزها تو ایران ساخت.