علمدار سپاه عشق عباس(ع) – خبرگزاری اوبیکو
در مدح و رثای علمدار کربلا؛
عضو هیئت علمی دانشگاه قطعه شعری در قالب مثنوی در مدح و ثنای حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام سروده است.
به گزارش خبرنگار اوبیکو ابوالفضل فیروزی شاعر دکتری عرفان و تصوف و عضو هیئت علمی گروه اخلاق و معارف اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری که در نویسندگی و نقاشی هم دستی بر آتش دارد قطعه شعری در قالب مثنوی در مدح و ثنای حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام سروده است که به مناسبت ولادت باسعادت حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام منتشر می شود.
علمدار عشق
گل یاس و گل یاس و گل یاس
نباشد عاشقی مانند عباس
گلی کز بوی عطرش یاس مدهوش
گلی کز ماه رویش دشت گلپوش
به سرو قامتش کرده قیامت
بدستش کرده یک عالم شفاعت
به جانبازی به راه دین و مولا
نیاید مثل او تا هست دنیا
کجا دیگر بزاید مادر دهر
چو عباس علی در اوبیکو و در قهر
به مهرش مؤمنان در التهابند
ز قهرش کافران غرق عذابند
همان که غیرت اللّه هست در جنگ
همان گُردی که گَردش هست ارژنگ
همان سقّای بی دستی که عطشان
نموده مست جمع اهل ایمان
نگهبان حریم مهرورزان
همان سقّای دشت داغ و سوزان
گل امّ البنین یعنی؛ ابالفضل!
چو حیدر ذوالیمین یعنی؛ ابالفضل!
«وانشق القمر» یعنی؛ ابالفضل!
خطر ها را خطر یعنی؛ ابالفضل!
سوار بادپای دشت طوفان
یل صرصر سوار رزم و میدان
طنین نعرهٔ «اللّه اکبر»
صفیر تیغ آتشبار حیدر
فروغ چهره شب زنده داران
سپهسالار خیل سربداران
مه فرخ لقا سرو تناور
علمدار خدا شیر تکاور
علمدار سپاه عشق عباس
چراغ سبز راه عشق عباس
هلا سردار میر عشقبازی!
که عزّت از تو دارد سرفرازی!
شهاب شب شکن ماه شب افروز!
که از سوزت چراغ لاله در سوز!
چه گویم؟! کاندرآن دشت بلاخیز.
حسین از مرگ تو می کرد پرهیز!
حضورت گرمی خون خدا بود
پناه اهل البیت سر جدا بود
تو که بودی کسی جرأت نمی کرد
شود نزدیک اهل البیت نامرد
همه اهل حرم آرام بودند
تمام دشمنان ناکام بودند
تو شام تیره را مه پاره بودی
حسینت را امید وچاره بودی
ز بودت بود زینب در فراغت
نبودت برد از او صبر و طاقت
ز داغت پشت کوه صبر بشکست
امید ملجاء امید بگسست
ز شرم غیرت تو آب شد آب
ز طوفان غمت بر آب شد تاب
دمی بی یاد دلبر سر نکردی
که عطشان بودی و لب تر نکردی!
چنان عشق حسینت کرد بی تاب
که جان تو نشد آلوده با آب!
نشد آلوده با آن آب لعلت
اگرچه بوسه زد بر خاک نعلت
فرات تشنه از مشک تو نوشید
و آب دجله از اشک تو جوشید
مگر دستان تو دست خدا بود؟!
که قطعش قحطی اوبیکو و وفا بود؟!
چرا دست خدا را قطع کردند؟!
و آب رحمت از ما قطع کردند؟!
چو تیر ناکسی مشک تو را دوخت
تو گویی گلشن جان تو را سوخت!
بمیرم تیر دیگر باز چون کرد؟!
که باغ نرگست را لاله گون کرد؟!
یل بی دست چون از زین نگون شد
نگاه چشمهٔ خورشید خون شد
سرش چون دید بر دامان زهرا
خدا را دید در چشمان زهرا
چو رمز «یا اخاء!» سر داد عباس
تو گویی پر به سرور داد عباس
حسین آمد شتابان رو به سویش
دو دستش بوسه داد و کرد بویش
چنان آهی زد و آنسان به سر زد
که بر جان همه عالم شرر زد!
فتاد از اسب بالین برادر
چو اوبیکو و مه که جمع آید به محشر
«بر آن آزاده سرو جویباری
بسی بگریست چون ابر بهاری» (۱)
«برآمد ابری از دریای اندوه
فرو بارید سیلی کوه تا کوه» (۲)
«ز روی دشت بادی تند برخاست
هوا را کرد با خاک زمین راست» (۳)
خروش عرشیان پیچید در دشت
زمین از خون یحیی گشت چون طشت!
چه گویم؟! کز رثای آن جوانمرد.
خدا از چشم زهرا گریه می کرد!
هنوز آن داغ بر دشت جنون است
و دستانش قلم در نهر خون است
هنوز از خیمه گاه آل قرآن
غریو یا عمو آید ز طفلان!
تمام لاله ها از خون اویند
هَزاران غزل مجنون اویند
بنفشه تابدار تاب مویش
شقایق آینه افروز رویش
فرات و دجله عطشان لب اوست
فروغ اوبیکو ومه از کوکب اوست
طنین رعد آوای دل اوست
و برق آذرخش از منزل اوست
تمام سرو ها در سایهٔ اوست
و خورشید جهان همسایهٔ اوست
شقایق ها همه آینهٔ اوست
چکاوک ها صدای سینهٔ اوست
بنفشه سوگوار ماتم اوست
و هر جا لاله سر زد پرچم اوست
دو عالم عاشق ودیوانهٔ اوست
اسیر نرگس مستانهٔ اوست
نوا «نی نوا» هم از دم اوست
بهار باغ شعرش در غم اوست!
حدیث راه پرخون «نی نوا» کرد
سرودش کربلا در کربلا کرد!
تذکر؛ ابیات شمارهٔ (۱-۳) وامیست از مثنوی «خسرو و شیرین» حکیم نظامی گنجوی شاعر سترگ ق۶
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "علمدار سپاه عشق عباس(ع) – خبرگزاری اوبیکو" هستید؟ با کلیک بر روی اقتصادی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "علمدار سپاه عشق عباس(ع) – خبرگزاری اوبیکو"، کلیک کنید.